Psapp + Uphill Racer + Wixel + Yuko November 15, 2006

Het momenteel in Amerika stevig gehypete Psapp (geen stille 'p' vooraan) maakt het soort poppy kamerelektronica dat het best met de koptelefoon te beluisteren valt. Volgestouwd met bizarre achtergrondgeluidjes en ongebruikelijke «instrumenten», worden de relatief eenvoudige songs verrijkt met soms hermetische opeenstapelingen van melodieën en percussie, die aan de ingenieuze geluidsweefsels van labelgenoot Four Tet doen denken. Psapp is het samenwerkingsverband tussen de Duitser Carim Classman (met een indrukwekkende cv, gevuld met onder andere productiewerk voor Einstürzende Neubauten) en de Britse zangeres Galia Durant. Wat Psapp echt bijzonder maakte, was hun voorliefde voor speelgoed. Geen loeiende gitaarsolo’s voor deze groep, maar een intiem onderonsje tussen sfeervolle electronica, violen en speeltjes zoals een handpop, een speelgoedtelefoon, rammelaars, oma’s melodica, etc. Zangeres Galia Durants suikerzachte stem was voor ons het hoofdingrediënt van de experimentele lieflijkheid waarvan we getuige mochten zijn. CocoRosie meets Matthew Herbert. Psapp is dé ideale soundtrack voor een koude winteravond, en dat bewezen ze zelfs al op Pukkelpop (!) dit jaar.

”Uphill Racer is, zo leert een rondje googlen op het internet, een Duits eenmansorkest waarachter de mij verder onbekende Oliver Lichtl schuilgaat. Een songschrijver met - zie ook de titel van de plaat - een voorliefde voor sobere, ingetogen luisterliedjes, die subtiel worden ingekleurd met rudimentaire akoestische gitaar, wat piano, een paar tikjes percussie en een handvol rondslingerende potten of pannen. Zijn fluisterstem roept herinneringen op aan Sea Change van Beck, maar laat je daar niet door afschrikken: niets van wat de man met de Devil's haircut de laatste jaren gedaan heeft, kan tippen aan dit wondermooie debuut van Uphill Racer. (…) deze intieme, haast tijdeloze muziek, die meer mijmert dan schreeuwt en vaker slentert dan stapt. Precies dat zorgt ervoor dat No Need to Laugh blijft intrigeren, en je ook na de tiende beluistering nog steeds de oren doet spitsen: alle ballast is uit de songs geweerd. Ze stellen het met zo weinig mogelijk, maar met alles wat ze nodig hebben. Wie altijd al gedacht had dat minimalisme en bombast tegenstrijdige begrippen waren, ziet door Lichtl zijn ongelijk bewezen. Uphill Racer heeft met No No Need to Laugh met kennis van zaken geïllustreerd dat less écht wel more kan zijn.” (De Morgen) Voor fans van José Gonzales, Eels, The Postal Service, The Notwist en Beck.

Wixel is het electronicaproject van de Zaventemse filosofiestudent Wim Maesschalck. Melancholische gitaarlijnen worden verweven met subtiele electronica in uitgesponnen songs die aan The Remote Viewer, Hood, Fennesz & The Notwist doen denken. Live is Wixel altijd een verrassing – gaande van introverte laptopshows tot volledig akoestische shows met marimba, gitaren, drums van kartonnen dozen, klokkenspellen, melodica´s, metallofoon, ...
De 3 cd-r´s die Wixel al maakte, kregen lovende recensies in o.m. RifRaf, Matamore en het gerenommeerde Duitse electronica-zine de:bug. En vanaf november is zijn eerste volwaardige release, Heart” verkrijgbaar in de betere platenwinkels. Heart is het officiële debuut van Wixel, maar verscheen in de lente van 2005 al een eerste maal in cdr-vorm. Het label Debonair gelooft echter zo hard in dit album dat het niet alleen een officiële (re)release gekregen heeft, maar ook een gedegen mix. Het artwork is opnieuw van de hand van Astrid Yskout wiens kinderlijke tekeningen een ontroerende en naïeve warmte uitademen die wonderwel bij de muziek passen.

Yuko is a promising new belgian band exploring songwriting regions between indietronica and atmospheric post-rock. They remind me of A December Lake and Wixel with some more melodic aspects that could recall Notwist, Appleseed Cast or Text Adventure. If Yuko can still grow and develop their songwriting, they have a bright future in front of them .

Prijs: 13 €-15€

Deuren: 19h30